A Igrexa da Misericordia de Mirandela está situada na zona antiga de Mirandela e a súa construción data de finais do século XVII, de estilo manierista. Ernesto de Sales (1950, I: 241) afirma que no ano 1518 fúndase en Mirandela a Casa da Misericordia, construíndose nese momento o primeiro templo, na rúa da Ponte (hoxe rúa Luciano Cordeiro).

Planta composta por dous volumes rectangulares, a nave e a capela maior, sendo esta última de menor tamaño. A fachada principal divídese en tres rexistros con tres paneis distintos. No primeiro rexistro abríronse tres portas de marco rectangular, as laterais rematadas por frontóns semicirculares, a central por volutas.

No segundo rexistro ábrese no centro unha gran ventá flanqueada por dous nichos escavados no grosor da muralla, coa imaxe dos fundadores da Orde da Santísima Trindade, San Xoán de Mata e San Félix de Valois. Todo o frontispicio está rematado por un frontón con pináculos en cuxo centro se colocaba unha Pietá.

A nave única ten dous púlpitos de pedra labrada e policromada, e catro retablos laterais, dous no lado evanxelico dedicados a Noso Señor dos Passos e a Nosa Señora do Rosario, e no lado oposto, o retablo do Sr. da Cana Verde e Nosa Senhora dos Prazeres.

O retablo de Nª Srª dos Prazeres e a súa imaxe proceden da capela orixinal do Paço dos Távoras cando se atopaba en completo abandono tras a desgraza que sufriron os Távora, acusados ​​de intento de rexicidio, en 1758 e posteriormente derrubados ao abrir a rúa dos Távoras para a construción do Pazo de Xustiza.

O arco triunfal, de perfecta forma redonda, realizado en pedra granítica, con pintura mural, presenta motivos fitomorfos e marmoreados que flanquean unha representación de Cristo e a bandeira da Misericordia.

A capela maior está cuberta por unha bóveda artesonada dourada, e os muros están decorados con composicións de pintura mural, que reproducen sillares de azulexos e paneis de mármore.

No centro construíuse un retablo dourado a principios do século XVIII, con tribuna e trono, todo feito en dourado, cun relevo moi laborioso, en madeira de castiñeiro, de estilo barroco.

O máis probable é que este altar fose executado e doado polo marqués António Luís de Távora, dada a influencia de tales nobres, coa corte, con varios membros da familia provedores e irmáns da Santa Casa da Misericórdia de Mirandela, con moi grandes custos que A Santa Casa nunca podería asumir e tamén debido a que na mesma data este marqués, que fixo do Paço dos Távoras de Mirandela a súa residencia principal, tiña o encargo de construír a nova fachada do Paço dos Távoras, tamén de estilo barroco. Este altar tamén foi deseñado polo arquitecto da corte João Antunes. Entre outros altares que deseñou en varias igrexas da época, destacan por analoxía os altares maiores da Igrexa do Santuario de Bom Jesus da Cruz de Barcelos e do Convento dos Cardães de Lisboa.

Nos dous últimos anos de 2015 e 2016, a Igrexa foi sometida a considerables e importantes obras de restauración, baixo a responsabilidade e orientación do Arquitecto António Figueiredo (Mirandelense).

Foi clasificada como Ben de Interese Público en 1986.