Trátase dunha igrexa de grandes dimensións, cuxo aspecto final foi froito das sucesivas transformacións nun templo construído no século XVI, precedido doutro do século X e que formaba parte dun conxunto monástico. Foi reconstruída en 1745, baixo a dirección de Nicolau Nasoni, elixido polo Cabido da Catedral do Porto para remodelar o edificio.

Presenta seis altares, dos que destaca o Señor Crucificado, de estilo prerenacentista e vencellado á tradición do milagre atribuído a 1420, que conta que tras saír en procesión e circular polas rúas, desapareceu a peste que arrasou a parroquia.

Preséntase como un exemplo de arquitectura barroca, posuíndo unha importante colección artística, que inclúe imaxes, óleos, tallas barrocas e paneis de tella do século XIX. Está clasificado como Ben de Interese Público.