O Poboado Castrexo de Santo Ovídio sitúase aproximadamente a un quilómetro do centro da cidade de Fafe, no lugar do mesmo nome, onde se eleva unha cota cunha altitude máxima de 332 metros.

O promontorio destaca no val do río Vizela, que discorre preto do pé da ladeira occidental deste monte, rematado por unha ermida adicada a San Ovidio.

O Castro deuse a coñecer no último cuarto do século XIX, cando a construción da escaleira que conducía á capela deu a coñecer a estatua dun Guerreiro Galaico, adquirida polo arqueólogo Martins Sarmento en 1876.

O xacemento arqueolóxico foi esquecido ata que foi redescuberto en 1979, cando unha escavadora arrincou a base da ladeira oriental do outeiro, revelando claros vestixios da remota ocupación humana.

O Concello de Fafe, en colaboración coa Universidade do Miño, patrocinou campañas de escavación arqueolóxica dende 1980 ata 1985, que produciron importantes achados de gran valor científico.

Nunha superficie intervida de 600 m2 descubriuse e estudouse un notable conxunto de ruínas que conducirían á clasificación do asentamento como Ben de Interese Público en 1980.

Aínda que non se realizaron estudos máis detallados en plataformas superiores, é moi probable que a xénese do asentamento se producise durante a segunda metade do I milenio a.C.

As ruínas visíbles corresponden á última fase de ocupación da vila, entre finais do século I antes de Cristo e do século I.

Unha rúa con pisos empedrados dá acceso a unha zona residencial onde conviven vivendas de tradición autóctona (planta circular) e influencia romana (planta rectangular). Obsérvanse tamén pequenas zonas exteriores pavimentadas, surcos abertos en solo granítico para a drenaxe de pluviais, muros de contención que delimitan o barrio e fosas de entullos.