Segundo a tradición, o primitivo Mosteiro de São Salvador de Grijó foi fundado no ano 922, no lugar de Muraceses, por dous clérigos, Guterre e Ausindo Soares, adoptando a regra e o hábito de san Agostiño en 938.

No ano 1112 foi trasladada ao lugar onde se atopa actualmente, pero a nova igrexa só sería consagrada en 1235 polo bispo de Porto, D. Pedro Salvador. A principios do século XVI, o convento estaba en ruínas e en 1535 D. João III autorizou o traslado do mosteiro á Serra de São Nicolau, en Gaia. Non obstante, non todos os clérigos estiveron de acordo co traslado, polo que en 1566 o papa Pío V separou os dous mosteiros.

Co regreso dos monxes a Grijó, a comunidade decatouse de que o mosteiro necesitaba ser reformado e en 1572 contratou ao arquitecto Francisco Velásquez, mestre de obras da Catedral de Miranda do Douro, para que proxectara o novo proxecto. Dous anos despois, o 28 de xuño de 1574, colócase a primeira pedra do dormitorio. No ano 1600 xa están rematadas dúas ás do claustro, o refectorio e a sala capitular. Non obstante, a construción da igrexa prolongouse outros trinta anos e a capela maior só quedaría pechada en 1629.

En 1770 o convento foi extinguido, pasando os seus bens ao Convento de Mafra.
O conxunto conventual está formado pola igrexa, de planta lonxitudinal dunha soa nave, e as dependencias conventuais, de claustro cadrado. A fachada principal da igrexa divídese en tres rexistros, sendo o primeiro unha galilea, á que se accede por unha socada. Sobre este, un entaboamento separa este espazo do segundo rexistro, que presenta no centro unha gran ventá rasgada a toda altura, flanqueada por dous nichos con imaxes de San Pedro e San Pablo, rematados por ventás cadradas. As pilastras que flanquean os nichos son estriadas, sendo o terzo inferior decorado con motivos florais. O rexistro está rematado cun entaboamento.