Guimarães enorgullécese da riqueza do seu patrimonio construído, en particular do Centro Histórico, recoñecido pola UNESCO como Patrimonio da Humanidade. Este nivel de excelencia está estreitamente relacionado co patrimonio inmaterial, o legado cultural, sendo a Gastronomía Tradicional un elemento diferenciador, con métodos de cociña específicos que favorecen o uso de ingredientes locais.

O Convento de Santa Clara de Guimarães non era só unha casa de reclusión, senón tamén un centro de creación e confección de doces de alta calidade. Dúas razóns de peso contribuíron a iso. A primeira foi de supervivencia: os escasos ingresos non bastaban para facer fronte ós gastos e, para resolver este problema, as monxas utilizaron as súas habilidades como confiteras para vender os seus produtos a familias adiñeiradas. O segundo era de carácter práctico: había que desfacerse das xemas sobrantes das claras de ovo utilizadas no almidón co que se pasaba o ferro ós hábitos.

En 1724, o arcebispo de Braga «ordenou que cada unha das monxas non fixese máis de 9 arrobas de marmelada ó ano» porque as relixiosas descoidaban as súas obrigacións espirituais. Tras a extinción dos conventos en 1834, no marco da «Reforma Eclesiástica Xeral» emprendida polo Ministro e Secretario de Estado, as criadas seculares volveron ás súas casas e levaron consigo as receitas das tortas.

Tivemos noticias dunha infinidade de receitas orixinais, pero sempre se mantiveron en segredo e nunca se puxeron por escrito. Moitos dos doces que figuran nos documentos non teñen receita. Algunhas chegaron até nós, como o Touciño de Ceo e a Torta de Guimarães, dúas das especialidades que todo o mundo recoñece da cidade.

Os doces conventuales elabóranse con tres ingredientes: azucre, xemas de ovo e améndoas.

En canto ás sobremesas, aínda que o máis destacado son sen dúbida os doces conventuales artesanais que se poden saborear no centro da cidade, Guimarães conta con moitas outras delicias, como as Brisas, as Douradinhas e os tradicionais doces do Nadal.