Miramos ó noso arredor e non vemos ou tentamos non ver. Se o facemos, apenas cremos que sexa posible. Se miramos máis de preto, a miseria está aí. Preto, ás portas. Na porta de á beira. Na rúa de arriba. Lonxe, filtrada pola pantalla, distorsionada pola narración, real nos corpos mutilados, os mortos viventes. Máis preto aínda, dentro de nós.

Se miramos cunha boa lente de longo alcance, unha lente que atravese o tempo e o espazo, recoñeceremos a eternidade, a inevitabilidad, o absurdo de todo iso. E a natureza humana, demasiado humana, profundamente inhumana de todo iso.

Tamén nas palabras, repetidas, gastadas, fragmentadas, gastadas, voltas a contar, gastadas e continuadas sen descanso. Na procura do significado inexistente, negado, repetidamente negado do que somos, quen, cando, onde, por que… para que, á fin e ao cabo.

Este é o tema de Beckett, leste é o tema dos días que vivimos.

A esperanza? Residual, unha partícula no universo. No teatro, quizais, aínda, a pesar de todo.