O século XIX marca as terras de Fafe, sobre todo coa forte incidencia da emigración ao Brasil, daquela a terra máis idónea, en busca de fortuna.

Moitos destes emigrantes traerían os seus aforros a Fafe, investindoos na construción de fermosos edificios e mansións.

As “casas dos brasileiros de novo viaxan” son un dos trazos rechamantes da planificación urbanística da cidade de Fafe e constitúen un dos seus ex-libris máis queridos e atractivos. A arquitectura deste período foi, dende o principio, un símbolo de afirmación, prestixio e riqueza persoal do propietario.

Basicamente trátase de grandes mansións, algunhas delas rodeadas de xardíns “tropicais”, coa inevitable palmeira mesturada con froiteiras. Destacan polas súas amplas fachadas, cubertas de fermosas baldosas multicolores, con numerosas portas e ventás, e unhas alturas de teitos considerables. Os estreitos balcóns, case sempre percorrendo todo o ancho do edificio, teñen varandas de ferro forxado ou de fundición altamente decoradas.

Tamén destacan varios exemplos de aleiros de loza pintados, xeralmente de cor azul.

Un elemento fundamental na arquitectura “brasileira” é a indispensáble claraboia, o máximo símbolo deste tipo de construción, que remata o tellado e ilumina as escaleiras interiores.