Igrexa catalogada como monumento nacional en 1927. Trátase dun templo do século XVII, cuxa construción está asociada á necesidade do país de afirmarse como nación independente de España.

A súa orixe era un pequeno templo, abandonado, ata que o 26 de abril de 1698 ocorreu un milagre: o Santo Cristo suou entón sangue, segundo consta na inscrición na igrexa. A noticia estendeuse rapidamente e a primeira pedra dun santuario foi colocada entre 1725 e 1739. Ao longo do século XVIII adquiriu importancia como lugar de peregrinación.

O edificio consta dun templo de planta de cruz latina, unha sancristía e un trasteiro. Destaca a sancristía cun teito tapiado con tres ducias de cofres pintados con escenas da vida de Cristo, executado en 1768 polo vallisoletano Damião Bustamante, e paredes tamén cubertas con pintura sobre lenzo. O 8 de novembro de 2014 outórgaselle o título de Basílica de S.Cristo de Outeiro á igrexa – Santuário do Santo Cristo de Outeiro, polo que é a única Basílica do país que se atopa nunha aldea.