A Citânia de Briteiros é un dos asentamentos protohistóricos máis expresivos da Península Ibérica, tanto polo seu tamaño como pola monumentalidade das súas murallas, o seu urbanismo e a súa arquitectura. O seu estudo comezou en 1874, cando Francisco Martins Sarmento (1833-1899) dirixiu a primeira campaña de traballos arqueolóxicos. Nos anos seguintes seguiu descubrindo ruínas e decidiu mercar os terreos onde se atopa o castro, nun xesto sen precedentes en Portugal.

No século XX, varios arqueólogos, entre eles Mário Cardozo, retomaron as campañas de escavación ou restauración. Como resultado dos sucesivos traballos, agora é visible unha extensa zona de ruínas, tanto na plataforma superior (acrópole) como na vertente leste. Porén, a pesar das campañas de estudo xa realizadas, o subsolo da vila aínda agocha moitos segredos e valiosa información científica.

Protexida por catro liñas de murallas diferentes e integrando varios barrios de vivendas, zonas de uso público, zonas de vivendas gandeiras, rúas asfaltadas e dúas estruturas de baño, Citânia de Briteiros é unha das primeiras citanias coñecidas no noroeste da Península Ibérica. O xacemento arqueolóxico ten unha superficie total de 24 hectáreas, sendo a superficie visitable, correspondente á zona escavada, unha superficie de 7 hectáreas de ruínas descubertas.