Diante da Igrexa da Misericordia e á esquerda atopamos a rúa da Rainha, na honra da raíña D. María II, que determinou a consideración de Guimarães como cidade, o 22 de xuño de 1853.

“Hei por bem elevar a Villa de Guimarães à cathegoria de Cidade com a denominação de Cidade de Guimarães, e Me praz que nesta qualidade goze de todas as prerrogativas, liberdades e franquezas que direitamente lhe pertencerem.” – “Gustaríame elevar a Vila de Guimarães á categoría de Cidade coa denominación de Cidade de Guimarães, e alégrome de que nesta calidade goce de todas as prerrogativas, liberdades e liberdades que lle corresponden por dereito”.

A raíña foi recibida na “Porta da Vila” por unha entusiasta manifestación popular. O entón alcalde entregoulle as chaves da cidade, dende onde seguiu unha procesión cara á Colexiata de Nosa Señora da Oliveira, pola rúa dos Mercadores (actualmente rúa da Rainha D. Maria II).

O antigo nome da “Rúa dos Mercadores” débese ao bullicioso oficio que alí existía no seu día, de ourivería, e xastres, entre outros.

Toda a rúa está bordeada de fermosos edificios e casas con balcóns de ferro forxado e fachadas de pedra granítica, que parecen parar no tempo.

Máis adiante, vemos á dereita un fermoso edificio: a Casa dos Lobos Machado, de fachada de estilo rocaille, profusamente decorada con motivos vigorosos e dinámicos, con fermosos relevos de granito propios da comarca, e que contrasta coa brancura dos muros.

Este edificio foi construído na segunda metade do século XVIII e ata hai pouco foi a sede da Asociación Comercial e Industrial de Guimarães.

Nunha especie de rúa moi estreita despois da Casa dos Lobos Machado, atópase a Capela do Anjo, ou S. Crispim, fundada en 1315 por dous mestres zapateiros, que tiñan o seu oficio nesta rúa. Xunto a el, fundouse o Hospital da Albergaria, que acolleu aos pobres e daba acubillo aos peregrinos que se dirixían a Santiago de Compostela.

No ano 1786 créase a Confraría de S. Crispim e S. Crispiniano, que mantén a día de hoxe unha antiga tradición, atendendo cada ano na Noiteboa aos pobres e desfavorecidos da cidade, no Albergue de S. Crispín.

Esta rúa onde está o albergue leva a unha pequena praza. Na década de 1930, cando se abren rúas e se ampliaban os espazos para facer máis saudable a cidade, a casa dos Almadas foi derrubada parcialmente. A partir dunha serie de derribos formouse o actual Largo da Tulha.

Segundo conta a historia, quedou ao descuberto unha torre de granito de tres andares, con cuberta a catro augas, sen fiestras que daban á praza: a Torre dos Almadas. Ademais de seguir funcionando como vivenda, o espazo interior era compartido por vivendas do barrio, deixando a torre illada.

En 1964, a proposta do primeiro presidente dos “Velhos Nicolinos”, António Faria Martins, decídese a cesión do espazo por un período de 50 anos á “Asociación de Antigos Alumnos do Liceu de Guimarães”. A Cámara cedeu a propiedade en 1968 para a sede desta institución, que aínda se dedica a manter a tradición de Guimarães, animando ao alumnado que cursa o Ensino Secundario en Guimarães a celebrar as Festas Anuais Nicolina.