Xardín construído detrás do antigo Pazo Arcebispal de Braga, hoxe Biblioteca Pública e sede da Universidade do Minho. É un espazo emblemático da cidade, marcado pola variada paleta de cores das plantas anuais nos seus numerosos xardíns.

Atópase xunto á ala máis antiga, construída en 1336 a instancias do arcebispo Gonçalo Pereira, avó de Nuno Álvares Pereira. O edificio sufriu varias reformas ao longo do tempo, dándolle un deseño intrincado con varias ás construídas en diferentes épocas. Ademais da á gótica, está a renacentista, con obras ao longo do século XVI dos arcebispos D. Diogo de Sousa, D. Manuel de Sousa, D. Frei Agostinho de Jesus e, finalmente, a barroca do XVIII. século por D. José de Bragança.

O seu nome provén da estatua de Santa Bárbara que remata a fonte do século XVII situada no centro do xardín, á que se accede dende o perímetro polos oito camiños rectos entre os leitos xeométricos de buxo, decorados de xeito permanente con plantas ornamentais, case sempre en flor. As cores e aromas interminables complétanse coa fonte, as lámpadas e, polo oeste, a fachada do antigo Pazo Medieval de Braga que, coas súas ameas e soportais, complementa harmoniosamente este xardín.