Edificio construído en terreos pertencentes ao Mosteiro beneditino de Castro de Avelãs e destinado a convento de monxas Claras, acabaría sendo entregado aos curas da Compañía de Xesús, en 1562, onde, en instalacións anexas, fundaron unha escola. A igrexa, dunha soa nave, reflicte as reformas levadas a cabo polos xesuítas (séculos XVII e XVIII) e as intervencións realizadas a partir de 1768, cando o templo recibiu funcións catedralicias. O altar maior presenta tallas douradas de estilo nacional e o coro de balaustrada é do século XVIII. Merece unha atenta visita a sancristía, do século XVII, pola beleza da decoración, pola riqueza das pinturas do teito con paneis decorativos (que narran a vida de San Ignacio) e polas pinturas que flanquean o cofre. O Claustro tamén merece unha atención especial.