A orixe deste doce remóntase ao século XIX, co abade Manuel Joaquim Rebelo, que serviu á parroquia de Priscos, en Braga, durante 47 anos. Naceu en 1834 en Turiz (Vila Verde) e morreu en 1930 – viviu 96 anos. A notoriedade deste Abad viuse acentuada polas súas habilidades na cociña, con especial énfase no famoso pudin que leva o seu nome, un doce que segue sendo habitual nas listas dos mellores restaurantes de norte a sur do país, facendo as delicias de quen o visitan, especialmente da rexión do Miño. Conta a historia que o Abad utilizaba o seu talento e padal únicos para preparar os máis variados pratos e que de cando en cando rexistraba as súas obras gastronómicas.

Era coñecido por levar consigo a todas partes un «maletín máxico», no que gardaba unha panoplia de especias únicas e que resolvía calquera imprevisto co que se atopasen os seus piques de cociña. O episodio máis caricaturesco do que se ten constancia tivo lugar o 3 de outubro de 1887, cando o Rei Luís I e a Familia Real pasaron polo norte de Portugal. O Abad foi convidado a preparar os banquetes en Póvoa de Varzim e cóntase que nun dos días da súa estancia, o Abad dedicouse a moer unha palla que se ía a facer especialmente para o Rei Luís I. Despois do banquete daquela noite, o Rei Luís I reuniuse co Pai Manuel Rebelo e felicitouno, querendo saber o segredo de certos pratos cun sabor tan único. O Abad respondeu: «-É palla, Señor!». D. Luís, indignado por esta afirmación, volveu preguntar: «-Palla? O Abad, cun sorriso pícara, baixou finalmente a cabeza e contestou: «-Perdóeme, Señor, pero todo o mundo come palla, a cuestión é como cociñala.» O Budín de Abade de Priscos tamén é coñecido polos seus ingredientes doces, entre os que se inclúen medio quilo de azucre, veu do Porto e quince xemas de ovo, pero non crea que o segredo reside na gran cantidade de azucre: a clave do éxito do Budín de Abade de Priscos reside no cincuenta gramos de touciño que o fan único.